Το μεγαλύτερο ανθρώπινο ολοκαύτωμα δεν έχει βρει ακόμα στην ιστορία και τη συλλογική μνήμη το μέγεθος που αναλογεί...
τα περισσότερα από 100.000.000 θύματα Ινδιάνους που σφαγιάστηκαν από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες και τους αποίκους της Αμερικανικής ηπείρου. Οι διπλάσιοι από όλους τους νεκρούς του τελευταίου παγκόσμιου πόλεμου, στρατιώτες κι άμαχους μαζί. Αυτή είναι η μεγαλύτερη γενοκτονία της πολιτισμένης δύσης, της επέκτασης των αγορών της, της κερδοφορίας της και στο όνομα της Χριστιανικής της θρησκείας και της εκκλησίας που ευλόγησε τις σφαγές των «απίστων» και μοιράστηκε μέρος της λείας.
Συνολικά από τα πρώτα χρόνια της «ανακάλυψης» της Αμερικής, μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα, πάνω από 80.000.000 Ιθαγενείς εξοντώθηκαν. Συγκεκριμένα, ο αριθμός των Ιθαγενών στην Βόρεια Αμερική το 1919 έφτανε τους 400.000, μόλις… 18 με 19 εκατομμύρια λιγότεροι σε σύγκριση με το 1492, όπως αναφέρει το Ethical Canons and Scientific Inquiry (Genocide of Native Americans). Ο David Stannard στο βιβλίο του, American Holocaust, (1992, σ. 74-75, s.151), κάνει λόγο για 100 εκατομμύρια ανθρώπους που εξοντώθηκαν συνολικά, μεταξύ αυτών γύρω στα 18 εκατομμύρια σε περιοχές του Βόρειου Μεξικού, ενώ οι θάνατοι που συνδέονται με το εμπόριο δουλείας Ιθαγενών υπολογίζονται στα 28 εκατομμύρια. Όπως όλα δείχνουν, οι ιθαγενείς πλήρωσαν πολύ ακριβά τα προνόμια που είχαν να κατοικούν σε πλούσια εδάφη.

Κατά τους σύγχρονους μελετητές Ντ. Ριμπέιρο, Φ. Ντόμπινς, Π. Τόμσον κ.ά., Αζτέκοι, Ίνκας και Μάγια υπολογίζονται συνολικά ανάμεσα σε εβδομήντα και ενενήντα εκατομμύρια άτομα, όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι κονκισταδόρες. Ενάμισι αιώνα αργότερα, δεν απέμεναν απ’ αυτούς παρά μόνο τριάμισι εκατομμύρια! Σύμφωνα με τον Τζ. Κόντερ, μόνο στα ορυχεία του Ποτοζί, απ’ όπου εξόρυξαν οι Ισπανοί 45 χιλιάδες τόνους καθαρού ασημιού, πέθαναν οχτώ εκατομμύρια Ινδιάνοι! Σχεδόν τέσσερις αιώνες κράτησε αυτό το μαρτύριο! Επειδή, δε, οι Ινδιάνοι εξολοθρεύτηκαν μέσα σε λίγες δεκαετίες, αντικαταστάθηκαν με εκατομμύρια σκλάβους που μετέφεραν οι Ευρωπαίοι στην Αμερική από την Αφρική. Πάνω από εκατό εκατομμύρια Ινδιάνοι της Αμερικής και Αφρικανοί εξοντώθηκαν σαν αναλώσιμα ζώα για να πλουτίσουν οι Ευρωπαίοι και να αναπτύξουν τις βιομηχανίες και τον Καπιταλισμό.
Με την εγκατάσταση των λευκών στην αμερικανική ήπειρο, οι Ινδιάνοι κατηγορούνται από την Εκκλησία ως ασκητές μαγείας και φανατικοί ειδωλολάτρες. Όμως και αυτό ήταν ένα άλλοθι για την απαίδευτη τότε κοινωνία της Ευρώπης, που η μεγάλη και τυφλή πίστη στα λόγια της Εκκλησίας και κυρίως ο πουριτανισμός και το δόγμα του «πίστευε και μη ερεύνα» έκανε τον απαίδευτο λαό της Αμερικής να καταδιώξει τους Ινδιάνους σαν δαίμονες.
Στο παρακάτω βίντεο, ο φωτογράφος Άαρον Χιούι, εστιάζει την προσοχή του σε μια από τις φυλές των ιθαγενών τής Βορείου Αμερικής που ονομάζεται Λακότα. Στην ομιλία που έδωσε το 2010, αναφέρει πως η φυλή αυτή συρρικνώθηκε και ουσιαστικά φυλακίστηκε σε καταυλισμούς/στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Χριστιανοί εξοντώνουν τους Ινδιάνους για χρυσάφι

«Η ανακάλυψη των στρωμάτων χρυσού και αργύρου στην Αμερική, η σταυροφορία εξόντωσης, υποδούλωσης και ενταφιασμού μέσα στα ορυχεία του ντόπιου πληθυσμού, η απαρχή της κατάκτησης και η λεηλασία των ανατολικών Ινδιών, η μεταμόρφωση της αφρικανικής ηπείρου σε πεδίο κυνηγιού σκλάβων, είναι κι αυτά γεγονότα που αναγγέλλουν την καπιταλιστική παραγωγή.» Καρλ Μαρξ, στο «Κεφάλαιο».
Μεγαλώσαμε διαβάζοντας βιβλία, μεγάλου σχήματος με χρωματιστά σκληρά εξώφυλλα, για τους θρυλικούς κονκισταδόρες, που διέδιδαν το δυτικό πολιτισμό στους αγρίους, με χίλιους κινδύνους, αλλά πάντα με τη βοήθεια του Θεού. Από μικρή ηλικία αφομοιώναμε την ιστορία εντελώς στρεβλά. Πολλοί συμπολίτες μας δεν ξέφυγαν απ’ αυτή την πλάνη ποτέ. Η καθολική (από χριστιανούς) εξαφάνιση πολιτισμών χιλιετιών και ολόκληρου του πληθυσμού της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής μέσα σε μερικές δεκαετίες, από τους Ευρωπαίους «ευγενείς», δεν διδάσκεται στο σχολείο, σαν να μην έχει συμβεί.
Αργότερα, οι έποικοι και οι απόγονοί τους έκαναν τα ίδια στη Βόρεια Αμερική. Σχεδόν το σύνολο των λαών μιας ολόκληρης ηπείρου ξεκληρίστηκε και ο φυσικός πλούτος λεηλατήθηκε. Κι εμείς διασκεδάζαμε στα θερινά σινεμά με τους καλούς καουμπόιδες που σκότωναν τους κακούς Ινδιάνους. Έτσι, χτίστηκε η ιδεολογία του Δυτικού πολίτη που απολαμβάνει τα αγαθά της ευημερίας, χωρίς να θέλει να ξέρει τη σκληρή αλήθεια που διαστρεβλώνεται ή κρύβεται επιμελώς από πίσω.

Η λεηλασία της Λατινικής Αμερικής, η γενοκτονία των Ινδιάνων και η ευημερία της Δύσης
Ίσως καμία άλλη επίσημη αναφορά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν εμπεριέχει τόσο παρατεταμένη, εκτεταμένη και σκληρή απανθρωπιά, όσο η αναφορά που υποβάλλει ο Βαρθολομαίος ντε Λας Κάζας στον «Υψηλότατο και Παντοδύναμο Κύριο» πρίγκιπα δον Φίλιππο της Ισπανίας, για να καταγγείλει τα εγκλήματα των Ισπανών χριστιανών στις (νομιζόμενες) ανατολικές Ινδίες, δηλαδή στην Αμερική. Ο Λας Κάζας είναι δομινικανός ιερέας και ανήκει στην πανίσχυρη καθολική εκκλησία της Ισπανίας η οποία συνδράμει στην κατάληψη και εκμετάλλευση των νέων εδαφών. Είναι η εποχή που η Ιερά Εξέταση βρίσκεται στο απόγειο της ισχύος της, εξοντώνοντας με τα πιο βάναυσα μέσα τους «εχθρούς» της.
Οι απεσταλμένοι τής Εκκλησίας στην Αμερική συνεργούν στα εγκλήματα που πραγματοποιούν οι «κονκισταδόρες» στο όνομα του Θεού.
Οι περιγραφές τού Λας Κάζας δεν θα μπορούσαν να είναι ούτε κατ’ ελάχιστον ψευδείς ή υπερβολικές, γιατί απευθύνονται στην αρχή η οποία έχει απεριόριστο δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους υπηκόους της και τους υποτελείς λαούς. Γι’ αυτό το λόγο είναι συγκλονιστικές, σε σημείο που δυσκολεύεσαι, μισή χιλιετία αργότερα, να τις διαβάσεις χωρίς να υποστείς ένα ισχυρό σοκ.
Για το χρυσάφι και το ασήμι που τόσο χρειάζονται οι αυλές των «ευγενών» για τον πλούτο και τη χλιδή τους, αλλά και για τη διεξαγωγή συνεχών πολέμων εναντίον άλλων ηγεμόνων, οι πολιτισμένοι λαοί της Δύσης επιδίδονται σε μία απόλυτη γενοκτονία η οποία, στην κυριολεξία, εξαφανίζει την ίδια τη ζωή σε πολύ μεγάλες περιοχές οι οποίες μέχρι τότε είχαν πολυπληθείς και ακμάζουσες κοινωνίες.
Ο Λας Κάζας κάνει ξεχωριστές αναφορές, ανά τόπο, με ονομασίες, γεγονότα και αριθμούς. Και όχι μόνο αποκαλύπτει τα φρικιαστικά εγκλήματα, αλλά δείχνει και ποιος ήταν ο πραγματικά πολιτισμένος.
Ο θεωρητικός Χουάν Γκινές ντε Σεπούλβεδα υποστήριζε ότι άξιζε στους Ινδιάνους αυτή η μεταχείριση, γιατί οι αμαρτίες και οι δοξασίες τους πρόσβαλαν τον Θεό. Ο Μπουφόν τους θεωρούσε ψυχρά και ασθενικά ζωά, χωρίς κανένα σημάδι ψυχής. Και ο ιερέας Γκρεγκόριο Γκαρθία αποφαινόταν ότι είναι Εβραίοι, αφού δεν πιστεύουν στα θαύματα του Χριστού. Αλλά και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι διανοούμενοι, φιλόσοφοι και επιστήμονες, θεωρητικοποίησαν την κατωτερότητα των Ινδιάνων που δικαιολογούσε την ευρωπαϊκή αγριότητα σε βάρος τους.
Και πολλοί, μέχρι σήμερα, συνδράμουν στην παραπληροφόρηση, προβάλλοντας ως το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής τα θαυμαστά έργα του Ελ Γκρέκο και άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών, αποσιωπώντας ή υποβαθμίζοντας την κύρια πλευρά, δηλαδή τη βαρβαρότητα του αποικισμού, με την οποία η Δύση εξασφάλισε την ανάπτυξη και την ευημερία της.
Όλοι εναντίον των ανυπεράσπιστων Ινδιάνων, πλην του Λας Κάζας, ο οποίος επιδίδεται σε ένα μάταιο αγώνα να πείσει την αυτοκρατορική εξουσία να βάλει ένα τέλος στη γενοκτονία των ιθαγενών, την οποία παρακολουθεί και καταγράφει λεπτομερώς στην αναφορά του από τη μία ώς την άλλη άκρη της υποηπείρου.

Η λεηλασία της Λατινικής Αμερικής, η γενοκτονία των Ινδιάνων και η ευημερία της Δύσης

Στην κυριολεξία: Εξολόθρευσαν τους πάντες
«Οι Ινδίες ανακαλύφτηκαν το έτος 1492. Τον επόμενο χρόνο κατοικήθηκαν από χριστιανούς Ισπανούς… Όλα τα μέρη που ανακαλύφθηκαν μέχρι το 1541 είναι τόσο πυκνοκατοικημένα, σαν κυψέλη. Θα έλεγες ότι ο Θεός τοποθέτησε εκεί τη μεγαλύτερη ποσότητα από όλο το ανθρώπινο γένος. Γενικά, όλους αυτούς τους απειράριθμους λαούς, ο Θεός τούς έχει πλάσει εξαιρετικά απλούς, χωρίς κακίες και δολιότητες, είναι πολύ υπάκουοι και πιστοί στους φυσικούς τους αφέντες και στους χριστιανούς που υπηρετούν.
Είναι οι πιο ταπεινοί, οι πιο υπομονετικοί, οι πιο ειρηνόφιλοι και ήσυχοι άνθρωποι μέσα σ’ όλο τον κόσμο. Αθόρυβοι, χωρίς μνησικακία, ούτε βιαιότητες, ούτε μαλώματα, χωρίς εμπάθεια, χωρίς μίσος, χωρίς την επιθυμία της εκδίκησης… Κατέχουν ελάχιστα και δεν θέλουν να κατέχουν πρόσκαιρα αγαθά. Δεν είναι υπερήφανοι, ούτε φιλόδοξοι, ούτε πλεονέχτες… Η κρίση τους είναι καθαρή, γερή και ζωηρή… Και ακριβώς σ’ αυτά τα πρόβατα, που είναι προικισμένα από τον πλάστη τους με τόσα προσόντα, μόλις τα γνώρισαν οι Ισπανοί, σαν λύκοι όρμησαν, τίγρεις, άγρια λιοντάρια πεινασμένα. Είναι πια σαράντα χρόνια και τώρα ακόμα, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να τους σκοτώνουν, να τους ταλαιπωρούν, να τους καταθλίβουν, να τους βασανίζουν και να τους αφανίζουν με σκληρότητες πρωτοφανείς, καινούργιες, ποικίλες, πρωτοθώρητες που κανείς δεν τις έχει δει, ούτε διαβάσει, ούτε ακούσει. Θα αφηγηθώ μερικές.
Έτσι, από τα τρία εκατομμύρια ιθαγενείς που είχαμε δει στο νησί Ισπανιόλα (Αϊτή), σήμερα, δεν έχουν μείνει ούτε διακόσιοι. Το νησί Κούβα σήμερα είναι περίπου έρημο. Το νησί Σαν Χουάν και το νησί Τζαμάικα, που είναι μεγάλα νησιά, πολύ ευτυχισμένα και πολύ όμορφα, είναι και τα δυο κατεστραμμένα. Σε ένα σύμπλεγμα εξήντα νησιών (στην Καραϊβική), όπου υπήρχαν περισσότερες από πεντακόσιες χιλιάδες ψυχές, σήμερα, δεν υπάρχει ψυχή…
Πάνω στη Μεγάλη Στεριά… σ’ αυτά τα σαράντα χρόνια, περισσότερα από δώδεκα εκατομμύρια ψυχές, άντρες, γυναίκες και παιδιά, πέθαναν άδικα από την τυραννία και τις μοχθηρές πράξεις των χριστιανών. Ο αριθμός είναι εξακριβωμένος και αληθινός… Αν οι χριστιανοί σκότωσαν και αφάνισαν τόσες και τόσες ψυχές και τέτοιας ποιότητας, αυτό έγινε μόνο και μόνο για το χρυσάφι…»
«Μ’ αυτές τις αλλεπάλληλες αποστολές, από τέσσερις χιλιάδες Ινδιάνους απέμειναν ζωντανοί έξι. Τους άφηναν οι Ισπανοί να πεθαίνουν στο δρόμο. Όταν μερικοί, κουρασμένοι και πληγωμένοι από το βαρύ φορτίο, έπεφταν άρρωστοι από την πείνα, τους έκοβαν το λαιμό για να μην αργοπορούν με το να τους βγάζουν τις αλυσίδες.»
«Στη Χολούλα (Μεξικό), με τριάντα χιλιάδες κατοίκους, ο αρχηγός διέταξε να κάψουν ζωντανούς όλους τους άρχοντες που ήταν δεμένοι -πάνω από εκατό- σε πασάλους που είχαν στήσει στη γη.»

Με Ινδιάνους τάιζαν τα σκυλιά τους!
Η αναφορά του Λας Κάζας καλύπτει όλη τη σημερινή ισπανόφωνη(!) Αμερική. Οι περιγραφές του ανά περιοχή, σε Γουατεμάλα, Περού, Νικαράγουα, Βενεζουέλα κ.λπ. είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστικές. Με τους Ινδιάνους, οι Ευρωπαίοι τάιζαν τα σκυλιά τους! Και στους Ινδιάνους μετέδωσαν την ευλογιά, την ιλαρά και τα αφροδίσια νοσήματα που τους αποδεκάτισαν, αφού το ανοσοποιητικό τους σύστημα δεν είχε άμυνες για να αντιμετωπίσει τα άγνωστα αυτά μικρόβια των Ευρωπαίων.
Κατά τους σύγχρονους μελετητές Ντ. Ριμπέιρο, Φ. Ντόμπινς, Π. Τόμσον κ.ά., Αζτέκοι, Ίνκας και Μάγια υπολογίζονται συνολικά ανάμεσα σε εβδομήντα και ενενήντα εκατομμύρια άτομα, όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι κονκισταδόρες. Ενάμισι αιώνα αργότερα, δεν απέμεναν απ’ αυτούς παρά μόνο τριάμισι εκατομμύρια! Σύμφωνα με τον Τζ. Κόντερ, μόνο στα ορυχεία του Ποτοζί, απ’ όπου εξόρυξαν οι Ισπανοί 45 χιλιάδες τόνους καθαρού ασημιού, πέθαναν οχτώ εκατομμύρια Ινδιάνοι!
Σχεδόν τέσσερις αιώνες κράτησε αυτό το μαρτύριο! Επειδή, δε, οι Ινδιάνοι εξολοθρεύτηκαν μέσα σε λίγες δεκαετίες, αντικαταστάθηκαν με εκατομμύρια σκλάβους που μετέφεραν οι Ευρωπαίοι στην Αμερική από την Αφρική. Πάνω από εκατό εκατομμύρια Ινδιάνοι της Αμερικής και Αφρικανοί εξοντώθηκαν σαν αναλώσιμα ζώα για να πλουτίσουν οι Ευρωπαίοι και να αναπτύξουν τις βιομηχανίες και τον καπιταλισμό.

Αποικιοκρατία σημαίνει αιώνια καθυστέρηση
Όπως επισημαίνει ο Εδουάρδος Γκαλεάνο, με το χρυσάφι και το ασήμι, αργότερα και τη ζάχαρη, τα οποία διοχετεύονταν στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, δημιουργήθηκε μεγάλη συσσώρευση αγαθών και κεφαλαίων, αναπτύχθηκε το εμπόριο και εδραιώθηκε η κυριαρχία των Δυτικών σε όλη τη γη. Ταυτόχρονα, οι μητροπόλεις αποκόμιζαν μεγάλα κέρδη από το εμπόριο των σκλάβων και από την καταναγκαστική χωρίς πληρωμή εργασία των δούλων στα ορυχεία και τις φυτείες. Η λεηλασία του φυσικού πλούτου και η απεριόριστη εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας δημιούργησαν τις υλικές προϋποθέσεις για το καπιταλιστικό «θαύμα».
Ο Ερνέστος Μαντέλ υπολόγισε ότι η αξία του πλούτου που συσσωρεύτηκε από τη λεηλασία, ξεπερνούσε το σύνολο του κεφαλαίου που επενδύθηκε σε όλες τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες στα χρόνια της βιομηχανικής επανάστασης.

Σήμερα, είναι κοινός τόπος ότι οι Ευρωπαίοι (γιατί μετά τους Ισπανούς, ακολούθησαν Πορτογάλοι, Γάλλοι, Βρετανοί, Ολλανδοί και λοιποί εκπολιτιστές), λεηλατώντας το φυσικό πλούτο, καταστρέφοντας τους εντόπιους πολιτισμούς, εξολοθρεύοντας καθ’ ολοκληρίαν τους ιθαγενείς πληθυσμούς και εξαφανίζοντας όλη την αφρόκρεμα των αρχόντων ηγετών και των προικισμένων διανοητών μιας ολόκληρης ηπείρου που περιλάμβανε αρχιτέκτονες, μηχανικούς, αστρονόμους, ζωγράφους, θεραπευτές κ.λπ., επί τετρακόσια χρόνια, υπονόμευσαν το μέλλον των πληθυσμών που επέζησαν και των απογόνων τους, καταδικάζοντάς τους σε μια απροσδιορίστου χρόνου στέρηση και καθυστέρηση, που είναι αισθητή μέχρι τις μέρες μας. Αφού οι λευκοί Αμερικανοί συνεχίζουν την ίδια πολιτική οικειοποίησης του φυσικού πλούτου της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής και αφανισμού του εκλεκτότερου ανθρώπινου δυναμικού της με δολοφονίες και εξαφανίσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε Αργεντινή, Χιλή, Γουατεμάλα, Σαλβαδόρ, Νικαράγουα, Βολιβία κ.λπ.
Το «θαύμα» του καπιταλισμού τρέφεται, ανέκαθεν, από τη βία και τη λεηλασία.
(Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο Η καταστροφή των Ινδιάνων του Βαρθολομαίου ντε Λας Κάζας, εκδόσεις Στοχαστής, και οι περισσότερες πληροφορίες από το βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλεάνο. Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής, εκδόσεις Κουκκίδα)

(Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο Η καταστροφή των Ινδιάνων του Βαρθολομαίου ντε Λας Κάζας, εκδόσεις Στοχαστής, και οι περισσότερες πληροφορίες από το βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλεάνο. Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής, εκδόσεις Κουκκίδα)

Χριστιανοί εξοντώνουν τους Ινδιάνους για χρυσάφι

Οι ισπανοί κατακτητές αιχμαλωτίζουν τον αυτοκράτορα των Ίνκας, αφού έκαναν ότι ήταν σύμμαχοί του. Τους έδωσε ένα δωμάτιο γεμάτο χρυσάφι. Μόλις πήραν το χρυσό τον εκτέλεσαν

Όταν η μικρή εκστρατευτική δύναμη των Ισπανών με επικεφαλής τον Φρανσίσκο Πιζάρο κατευθύνθηκε το 1532 από τις ακτές του Ειρηνικού προς το εσωτερικό, στο σημερινό Περού, βρήκε μια σύνθετη και ιδιαίτερα οργανωμένη κοινωνία.
Τον προηγούμενο αιώνα, διαδοχικές γενιές της άρχουσας δυναστείας των Ίνκας είχαν καταφέρει μέσω κατακτήσεων και πολιτικών συμμαχιών να ελέγξουν μια αυτοκρατορία που εκτεινόταν από την Κολομβία στα βόρεια, μέχρι τη Χιλή στα νότια.
Η δύναμη των Ισπανών ήταν μικρή. Λιγότεροι από 170 άνδρες και περίπου 27 άλογα.
Ο στόχος τους ήταν να καταλάβουν την αυτοκρατορία των Ίνκας στο όνομα του βασιλιά Καρόλου Α’ της Ισπανίας. Εμφανίστηκαν την πιο κατάλληλη στιγμή.

Μετά τον θάνατο του πρώην ηγεμόνα των Ίνκας, πέντε χρόνια νωρίτερα, ο έλεγχος της αυτοκρατορίας είχε μοιραστεί στους δύο γιους του, τον Αταχουάλπα στον βορρά και τον Ουάσκαρ στον νότο, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος.
Το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων του Αταχουάλπα, μαζί με δύο από τους καλύτερους στρατηγούς του, βρισκόταν ακόμη στην περιοχή του Κούσκο, πολύ μακριά από τον νότο.
Επιπλέον, μερικές από τις φυλές στις παρυφές της αυτοκρατορίας είχαν αρχίσει να επαναστατούν κατά της κεντρικής εξουσίας και οι Ίνκας ίσως είχαν αρχίσει να νιώθουν τις πρώτες επιπτώσεις από μια επιδημία ευλογιάς στις βορειότερες περιοχές.
Ο Αταχουάλπα είχε μόλις νικήσει τον αδερφό του και είχε στρατοπεδεύσει με ένα τμήμα του στρατού του κοντά στην πόλη Καχαμάρκα, όχι πολύ μακριά από τις ακτές.
Μόλις έμαθε πως ένα απόσπασμα ξένων κατευθυνόταν προς την ενδοχώρα, έστειλε έναν από τους ευγενείς του για να βρει τους ξένους και να τους προσκαλέσει να τον συναντήσουν στην Καχαμάρκα.

Ο Πιζάρο και ο Αταχουάλπα

Ο ευγενής έμεινε με τους Ισπανούς για δύο μέρες και αφού εντυπωσιάστηκε αναμφίβολα από τις πανοπλίες, τα όπλα και τα άλογα των Ισπανών, τα οποία έβλεπε για πρώτη φορά στη Νότια Αμερική, επέστρεψε και έδωσε αναφορά στον Αταχουάλπα.
Ο Πιζάρο και η ομάδα του δέχθηκαν την πρόσκληση και μπήκαν στην άδεια πόλη στις 15 Νοεμβρίου.
Ο Πιζάρο είχε καταστρώσει ένα σχέδιο για να αιχμαλωτίσει τον αντίπαλο αρχηγό, με τη βία αν χρειαζόταν.
Έστειλε έναν απεσταλμένο στον Αταχουάλπα για να του ζητήσει να έρθει στην πλατεία της πόλης την επόμενη μέρα.
Πριν από την καθορισμένη ώρα, ο Πιζάρο τοποθέτησε τους άνδρες του σε τρία μεγάλα κτίρια, γύρω από την κύρια πλατεία, έτσι ώστε να βρίσκονται εκτός οπτικού πεδίου, μαζί με τα άλογά τους και το πυροβολικό.
Ο Αταχουάλπα έφτασε στην ώρα του μεταφερόμενος από 80 βάσταζους και συνοδευόμενος από αρκετές χιλιάδες στρατιώτες του, πιθανότατα άοπλους.

Σίγουρα αισθανόταν κύριος της κατάστασης και όχι αναίτια, αφού είχε παρασύρει τους Ισπανούς στην καρδιά της περιοχής του και είχε τοποθετήσει 80.000 στρατιώτες σε υπερυψωμένα σημεία γύρω από την πόλη.
Εντός της πλατείας συνάντησε μια μικρή ομάδα Ισπανών, μεταξύ των οποίων και ο Πιζάρο ή σύμφωνα με άλλες περιγραφές, μόνο τον ισπανό ιεραπόστολο Βιθέντε ντε Βαλβέρδε, ο οποίος του αποκάλυψε την αλήθεια του Χριστιανισμού και απαίτησε οι Ίνκας να ασπαστούν τον Καθολικισμό.
Ο καλόγερος του έδωσε μια Βίβλο, την οποία ο Αταχουάλπα πέταξε στο έδαφος χωρίς να αντιληφθεί τη σημασία της χειρονομίας. Ο Πιζάρο έτσι βρήκε την αφορμή και διέταξε τον στρατό του να επιτεθεί.

Οι άντρες του Αταχουάλπα τρέχουν να τον σώσουν

Οι στρατιώτες άνοιξαν πυρ με τα μουσκέτα τους και τέσσερα μικρά κανόνια, σημαδεύοντας τον κύριο όγκο των αντίπαλων μαχητών.
Πολλοί από τους Ίνκας σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν από τους πυροβολισμούς ή κατακρεουργήθηκαν από την έφοδο του ισπανικού ιππικού.
Λέγεται ότι οι βάσταζοι του Αταχουάλπα συνέχισαν να τον προστατεύουν και να τον υποβαστάζουν ακόμα και με κομμένα τα χέρια τους από τα σπαθιά των Ισπανών.
Όταν ο αυτοκράτορας έπεσε στο έδαφος, οι Ίνκας έκλεισαν τον δρόμο με τα κορμιά τους, αλλά τελικά ο Πιζάρο κατάφερε να τον πλησιάσει.
Άρπαξε τον αυτοκράτορα τη στιγμή που ένας ισπανός στρατιώτης προσπαθούσε να τον σκοτώσει με το σπαθί του, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ο ίδιος αποκρούοντας το χτύπημα με το χέρι του. Χρειαζόταν τον ηγεμόνα των Ίνκας αιχμάλωτο, αλλά όχι νεκρό.

Η σύλληψη του Αταχουάλπα

Οι Ισπανοί φυλάκισαν τον Αταχουάλπα, αλλά του φέρθηκαν καλά και μέσω αυτού, ο Πιζάρο είχε ουσιαστικά τον έλεγχο της αυτοκρατορίας των Ίνκας.
Τις επόμενες μέρες οι Ισπανοί λεηλάτησαν το εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο έξω από την πόλη και άρπαξαν μεγάλες ποσότητες χρυσού και ασημιού, αλλά πλέον ήξεραν ότι αυτή η γη έκρυβε σημαντικούς θησαυρούς.
Ο Αταχουάλπα διαπραγματεύτηκε μαζί τους και συμφώνησε να γεμίσει μια συγκεκριμένη αίθουσα στην Καχαμάρκα με χρυσό μέχρι τη μέση και να τους δώσει το τετραπλάσιο ασήμι με αντάλλαγμα την ελευθερία ή καλύτερα, τη ζωή του.
Με δική του εντολή, συγκεντρώθηκαν έργα τέχνης και θρησκευτικά κειμήλια από ναούς και παλάτια όλης της αυτοκρατορίας, και μέχρι τον Μάιο του 1533, είχε εκπληρώσει τους όρους της συμφωνίας.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το βάρος του χρυσού ήταν περισσότερο από 11 τόνοι και το βάρος του ασημιού πάνω από το διπλάσιο.
Ο Πιζάρο έλιωσε τα πολύτιμα κειμήλια και τα έκανε ράβδους.
Έστειλε το ένα πέμπτο από τα λάφυρα στον βασιλιά της Ισπανίας και μοίρασε τα υπόλοιπα στους στρατιώτες.

Όταν ο Πιζάρο αποφάσισε πως ο Αταχουάλπα δεν ήταν πια χρήσιμος τον κατηγόρησε για αδερφοκτονία, αλλά και για πολυγαμία, ειδωλολατρία και συνωμοσία κατά των Ισπανών.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο αυτοκράτορας των Ίνκας κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε να καεί στην πυρά.
Αυτός ο τρόπος ήταν αντίθετος με τα πιστεύω των Ίνκας για τη μεταθανάτια ζωή, όπου το σώμα έπρεπε να μείνει άθικτο.
Έτσι, ο Αταχουάλπα δέχτηκε να βαφτιστεί Χριστιανός αν τον σκότωναν με στραγγαλισμό.
Στις 29 Αυγούστου 1533 εκτελέστηκε, αφού βαπτίστηκε και πήρε το όνομα Φρανσίσκο.
Ο θάνατός του σφράγισε τη μοίρα της αυτοκρατορίας των Ίνκας.
Αν και έγιναν αρκετές εξεγέρσεις κατά των Ισπανών, τα επόμενα 60 χρόνια, οι κονκισταδόροι είχαν υποτάξει και εκχριστιανίσει τους λαούς της Νότιας Αμερικής με τη βία και μόνο.

Αυτό το video λόγο σκληρών σκληρών το βλέπει μόνο στο Watch on YouTube με ταυτοποίηση ηλικίας

Η εισβολή του Κορτέζ

Στις 18 Φεβρουαρίου του 1519, ο Ερνάν Κορτέζ έπλευσε από την Κούβα με 11 πλοία και 500 άντρες με προορισμό το Μεξικό.
Η πράξη του παρέβαινε τις εντολές του κυβερνήτη της Κούβας, Ντιέγκο Βελάσκεζ, που είχε απαγορεύσει στον Κορτέζ να φύγει.
Όμως, οι άντρες που έστειλε ο Βελάσκεζ να συλλάβουν τον Κορτέζ, κατέληξαν να πάρουν το μέρος του και επιβιβάστηκαν και αυτοί στα πλοία για το Μεξικό.

Ερνάν Κορτέζ

Πρώτα σταμάτησαν στο νησάκι Κοζουμέλ, όπου έμαθαν, ότι έμενε ένας Ισπανός ονόματι Αγκιλάρ, ο οποίος γνώριζε τη γλώσσα των ιθαγενών.
Η βοήθεια που προσέφερε ο Αγκιλάρ στον Κορτέζ ήταν τεράστιας αξίας, καθώς πλέον ο Ισπανός κατακτητής μπορούσε να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους και να συνάψει συμμαχίες, οι οποίες θα αποδεικνύονταν πολύ χρήσιμες.
Στις 22 Μαρτίου του 1519, έφτασε στην πόλη Ποτοντσάν, οι κάτοικοι της οποίας δεν καλωσόρισαν τους ξένους.
Οι Ισπανοί δεν θορυβήθηκαν ιδιαιτέρως.
Εφοδιασμένοι με οπλισμό της τελευταίας τεχνολογίας, όπως κανόνια, τουφέκια και άρτια τόξα υψηλής ακριβείας, ήξεραν ότι η νίκη ήταν σίγουρη.

Μάλιστα οι Ισπανοί είχαν μαζί τους δύο μυστικά όπλα: εκπαιδευμένα σκυλιά πολέμου και άλογα.
Οι ιθαγενείς δεν είχαν δει ποτέ σκυλιά να ξεσκίζουν ανθρώπινη σάρκα και νόμισαν ότι ο καβαλάρης και το άλογο ήταν ένα σώμα, κάποιο μυθικό τέρας που έστειλαν οι Θεοί για να τους καταστρέψουν. Για να εξευμενίσουν τους παντοδύναμους κατακτητές, οι ιθαγενείς της πόλης Ποτοντσάν τους έδωσαν τρόφιμα, χρυσό και 20 πανέμορφες γυναίκες.
Μία από αυτές ήταν η Μαλίντσε, που έγινε γνωστή ως Ντόνα Μαρίνα.
Εκτός από ερωμένη του Κορτέζ και μητέρα του γιου του, η Ντόνα Μαρίνα έγινε η επίσημη διερμηνέας των Ισπανών, καθώς ήξερε τις γλώσσες πολλών ιθαγενών φυλών.
Η Ντόνα Μαρίνα ήταν το δεξί χέρι του Κορτέζ και συνεργάστηκε μαζί του εναντίον των συμπατριωτών της.

Επόμενη στάση των Ισπανών ήταν η περιοχή γνωστή σήμερα ως Βερακρούζ.

Η άφιξη του Κορτέζ στη Βερακρούζ

Εκεί ο Κορτέζ ίδρυσε δική του αποικία, ονόμασε τον εαυτό του κυβερνήτη και αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία του προς το εσωτερικό του Μεξικού και να αντιμετωπίσει τον αυτοκράτορα των Αζτέκων, Μοντεζούμα.
Η απόφασή δεν ευχαρίστησε τους άντρες του, που δεν είχαν συμφωνήσει να συμμετάσχουν σε μια τόσο μεγάλη εκστρατεία.
Ήθελαν να γυρίσουν πίσω στην Κούβα και να ανασυγκροτηθούν, αλλά ο Κορτέζ διέκοψε την πορεία του με έναν πολύ αποτελεσματικό τρόπο.
Έκαψε όλα τα πλοία, έτσι ώστε να μην μπορεί να φύγει κάνεις.
Βέβαια, με αυτό τον τρόπο δεν μπορούσαν ούτε να ανεφοδιαστούν!
Η ενέργεια του Κορτέζ ήταν εξαιρετικά ριψοκίνδυνη, αλλά ο αριβίστας Ισπανός, ήταν αποφασισμένος να κυριαρχήσει σε όλο το Μεξικό.
Η κατάκτηση της αυτοκρατορίας δεν ήταν εύκολη υπόθεση γιατί ακόμα και με τα εξελιγμένα όπλα τους, οι Ισπανοί ήταν μόλις 500 άντρες, ενώ ο στρατός του αυτοκράτορα Μοντεζούμα ανερχόταν σε χιλιάδες.

Ο Αυτοκράτορας Μοντεζούμα υποδέχεται τον Κορτέζ και αυτός τον συλλαμβάνει
Η αυτοκρατορία των Αζτέκων περνούσε κρίση, όταν έφτασαν οι Ισπανοί.
Οι φυλές που είχε κατακτήσει ο αυτοκράτορας Μοντεζούμα δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένες με τη διακυβέρνησή του και έπρεπε να πληρώνουν δυσβάσταχτους φόρους.
Γι’ αυτό και ο Κορτέζ δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να βρει συμμάχους ανάμεσα στους ιθαγενείς.
Τον Αύγουστο του 1519, οι Ισπανοί ξεκίνησαν την πορεία τους προς τη λαμπρή πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, Τενοτστιτλάν.
Στη διαδρομή, ο Κορτέζ ήρθε σε επαφή με διάφορες φυλές ιθαγενών, οι οποίες δέχτηκαν να βοηθήσουν τους Ισπανούς. Τους προσέφεραν χιλιάδες άντρες, χωρίς τους οποίους οι Ισπανοί μπορεί να μην είχαν καταφέρει ποτέ να κατακτήσουν το Μεξικό.
Ο Μοντεζούμα προσπάθησε να σταματήσει την πορεία των Ισπανών, αρχικά προσφέροντάς τους χρυσό και αργότερα διατάζοντας την πόλη Τσολούλα να επιτεθεί εναντίον τους.
Η Τσολούλα ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της αυτοκρατορίας και βρισκόταν πολύ κοντά στην πρωτεύουσα.
Οι Ισπανοί όχι μόνο αντιμετώπισαν με επιτυχία την επίθεση, αλλά κατέστρεψαν τους μεγαλύτερους ναούς της πόλης και έσφαξαν χιλιάδες κατοίκους για παραδειγματισμό.

Ο Κορτέζ και η διερμηνέας Ντόνα Μαρίνα συναντούν τον αυτοκράτορα Μοντεζούμα

Τον Νοέμβριο του 1519, οι Ισπανοί αντίκρισαν για πρώτη φορά την μεγαλοπρεπή πρωτεύουσα των Αζτέκων. Ο Μοντεζούμα τους υποδέχτηκε με τιμές και αντάλλαξε δώρα και φιλοφρονήσεις με τους κατακτητές.
Ο αυτοκράτορας συνόδευσε τον Κορτέζ στους εντυπωσιακούς ναούς της πόλης και του έδειξε με περηφάνια τα κεφάλια των θυσιασμένων ανθρώπων που φυλάσσονταν σε αυτούς.
Οι Αζτέκοι τιμούσαν τους Θεούς τους με ανθρωποθυσίες και οι Ισπανοί συγκλονίστηκαν από το θέαμα που ήταν ξένο στην κουλτούρα τους. Συνάμα φοβήθηκαν ότι θα τους θυσίαζαν και αυτούς με τον ίδιο τρόπο.
Ο Κορτέζ όμως δεν ήταν διατεθειμένος να εγκαταλείψει την προσπάθεια.
Αιχμαλώτισε τον αυτοκράτορα Μοντεζούμα μέσα στο ίδιο του το ανάκτορο, διέταξε να διακοπούν αμέσως οι θρησκευτικές τελετές των Αζτέκων και αντικατέστησε τα κομμένα κεφάλια με χριστιανικούς σταυρούς.

Τενοτστιτλάν. Η μεγαλοπρεπής πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Αζτέκων

Σφαγές αμάχων… κατά λάθος
Τον Απρίλιο του 1520, ο Κορτέζ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Τενοτστιτλάν, αφήνοντας πίσω ένα μικρό μέρος του στρατού του, για να συναντήσει τις ισπανικές δυνάμεις που έστειλε ο κυβερνήτης της Κούβας, Βελάσκεζ, εναντίον του.
Για ακόμα μία φορά, ο Κορτέζ κατάφερε να πείσει τους άντρες του Βελάσκεζ να πολεμήσουν με το μέρος του.
Όμως όσο έλειπε ο Κορτέζ, οι Ισπανοί που είχαν μείνει πίσω στην Τενοτσιτλάν προκάλεσαν τεράστιες αναταραχές.
Ένα βράδυ οι Ισπανοί παρατήρησαν, ότι οι ντόπιοι ήταν ανάστατοι και νόμισαν, ότι οργάνωναν επίθεση εναντίον τους.
Στην πραγματικότητα ετοίμαζαν μια θρησκευτική γιορτή, αλλά οι Ισπανοί δεν το γνώριζαν και άρχισαν να σφάζουν τον άμαχο πληθυσμό.

Οι Ισπανοί επιτέθηκαν στον άμαχο πληθυσμό

Η «νύχτα της θλίψης» για τους Ισπανούς
Όταν ο Κορτέζ επέστρεψε στην πρωτεύουσα, βρήκε τους Ισπανούς περικυκλωμένους από εξαγριωμένους ιθαγενείς.
Προσπάθησε να τους ηρεμήσει, αναγκάζοντας τον αυτοκράτορα Μοντεζούμα να μιλήσει δημοσίως υπέρ των Ισπανών.
Οι εξεγερμένοι ιθαγενείς τον λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου.
Σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες, τον Μοντεζούμα εκτέλεσαν οι Ισπανοί και δεν δολοφονήθηκε από τους ίδιους τους υπηκόους του.
Οι Ισπανοί κατάφεραν να φύγουν απ’ την πόλη, με τεράστιες όμως απώλειες.
Η νύχτα της φυγής ονομάστηκε «η νύχτα της θλίψης» από τους Ισπανούς, που απομακρύνθηκαν από την πρωτεύουσα εξαντλημένοι και με πεσμένο ηθικό.
Ο Κορτέζ δεν τους άφησε να απελπιστούν, αλλά τους εμψύχωσε και σύντομα οι κατακτητές άρχισαν να ανασυγκροτούνται και να διοργανώνουν τη δεύτερη επίθεση στην πρωτεύουσα.
Η Τενοτστιτλάν ήταν χτισμένη στη μέση της λίμνης Τεξκόκο και ο Κορτέζ σχεδίαζε να καταλάβει όλες τις τριγύρω περιοχές για να αποκόψει όλες τις εξόδους των κατοίκων.
Επίσης, διέταξε να κατασκευαστούν μικρά πλοιάρια, όπως αυτά που χρησιμοποιούσαν οι Αζτέκοι, για να μπορούν να προσεγγίσουν την πόλη και πλωτά.
Την ίδια περίοδο, έφτασαν στην περιοχή ενισχύσεις και πολεμοφόδια.

Η ευλογιά έγινε «ευλογία» για τους Ισπανούς και κατάρα για τους ντόπιουςΌμως το σημαντικότερο όπλο των Ισπανών ήταν άλλο. Η ευλογιά.
Άθελά τους, οι Ισπανοί προκάλεσαν τον θάνατο χιλιάδων ιθαγενών, μολύνοντάς τους με την ασθένεια.
Πέθανε ακόμα και ο αυτοκράτορας Κουατλχουάτλ, που διαδέχτηκε τον Μοντεζούμα.
Μετά τη σύντομη βασιλεία του Κουατλχουάτλ, στον θρόνο ανέβηκε ο Κουατεμόκ, που ήταν και ο τελευταίος αυτοκράτορας των Αζτέκων.

Η πολιορκία της Τενοτστιτλάν

Στις 26 Μαΐου του 1521, ο Κορτέζ και οι άντρες του πολιόρκησαν την πρωτεύουσα Τενοτστιτλάν.
Οι πολιορκημένοι πέθαιναν από ευλογιά, από τις καθημερινές επιδρομές των Ισπανών και μετά από λίγο καιρό αποκλεισμού, πέθαιναν και από την ασιτία.
Στις 13 Αυγούστου του 1521, μετά από δύο μήνες και 18 ημέρες πολιορκίας, η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Αζτέκων πέρασε στα χέρια των Ισπανών κατακτητών.
Ο Κορτέζ διέταξε να καταστραφούν οι δικοί τους ναοί και στη θέση τους να αναγερθούν εκκλησίες και στη νέα πόλη που άρχισε να σχηματίζεται, έδωσε το όνομα «Πόλη του Μεξικό».

Οι μύθοι των Αζτέκων
Ο πολιτισμός των Αζτέκων χαρακτηριζόταν από αρχιτεκτονικά αριστουργήματα και τη λατρεία για τους Θεούς.
Τους αφιέρωναν χρυσάφια, κοσμήματα, ακόμα και ανθρώπινες ζωές.
Οι ανθρωποθυσίες θεωρούνταν το μέγιστο αφιέρωμα που θα εξευμένιζε ακόμα και τους σκληρότερους Θεούς.

Το «άγριο» παρελθόν της Κεντρικής Αμερικής έχει εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές.
Στην τηλεοπτική σειρά «From Dusk til Dawn», η περιπέτεια διαδραματίζεται μέσα σε ένα ναό των Αζτέκων, όπου έχει βρει καταφύγιο η πανέμορφη βρυκόλακας, Santanico Pandemonium.
500 χρόνια πριν, οι Αζτέκοι αντιμετώπιζαν τη Santanico σαν Θέα και θυσίαζαν αθώους ανθρώπους προς τιμήν της.
Όταν αυτή επιχείρησε να αποδράσει, οι Θεοί την τιμώρησαν και τη μετέτρεψαν σε βαμπίρ.
Οι μόνοι που μπορούν να τη σώσουν είναι οι εγκληματίες αδελφοί Γκέκο, την πορεία των οποίων ακολουθεί και η σειρά.